ჩინეთში მიდის სპექტაკლის დასადგმელად..

ხო, ერთადერთი სურვილი მაქვსო, სწრაფად გავეცალო აქაურობასო.

და ამას დოიაშვილი ამბობს იმ თეატრზე, რომელშიც, ისევ მისი თქმით, ყველაფერი ჩადო, და ყველაფერი შეწირა.

კაპიკის ფასიც კი არა აქვს ასეთ “შეწირვას”, თუ პირველსავე წინააღმდეგობაზე ღალატობ.

ეგ არის, ბოლომდე ვიომებო?

მაგის ადგილზე თეატრიდან საერთოდ არ გამოვიდოდი,

სანამ სპეცრაზმით არ გამათრევდნენ.

რას უზამდნენ? – დიდი, დიდი დაეჯარიმებინათ,

მსახიობებიც კბილებით დაიცავდნენ, ბოლომდე, მისგან ასეთ მაგალითს რომ დაინახავდნენ.

პროტესტსაც ახალი ძალა მიეცემოდა.

და ეს კი თეატრიდან კი არა, ქვეყნიდან გარბის საერთოდ!

შანსი მისცა ისტორიამ, რომ გმირი გამხდარიყო, და ოდნავ მაინც რომ მიახლოებოდა ახმეტელს.

და ეგ შანსი გაუშვა ხელიდან.

და ჯანდაბას, შანსი,

ეგ არის პოლიტპატიმრების ღალატი, ანდრო ჭიჭინაძის ღალატი, ეგ არის თეატრის ღალატი, – დასის ღალატი!

იმედი რომ მისცა, რომ ბოლომდე იომებდა და ახლა კი გარბის,

ფურუნკული რომ იყავი კი ვიცოდი, მაგრამ ასეთი?

უკანასკნელი ნაბიჭვარიც კი არ იკადრებდა ამას.

ერთი, შენიც, კიდე,..

შენით არ დაწყებულა ქართული თეატრი, და არც შენით არ დამთავრდება!

დავაი, დაახვიე !

.