რა კიევის რუსი.
კიევის რუსი კი არა, კიევის სლავი.
კიევის სოფიის ტაძარში შენახულ ხელნაწერებში სწორედ სლავებად მოიხსენიება ის ხალხი, აღმოსავლეთი უკრაინის, კიევის ჩათვლით, ტერიტორიაზე ვინც ცხოვრობდა, ჯერ კიდევ მაშინ, მე-9 საუკუნემდეც, როცა ნოვგოროდის რუსი თავადი ოლეგი თავს დაესხა კიევს, ნახევარი მოსახლეობა გაწყვიტა, და გადაწვა ქალაქი.
რა ერთმორწმუნეობაზეა საუბარი.
იმ დროს კიევის სლავებში უკვე ქრისტიანობა იყო გავრცელებული , მაშინ, როცა რუსი სლავები ხისგან გამოჩორკნილ კერპებს ეთაყვანებოდნენ.
აბსოლუტურად სულ სხვა კულტურის, ტრადიციების, მორალის, და შეგნების იყვნენ მაშინაც და არიან დღესაც დასავლეთი ევროპის სლავები:
უკრაინელები, პოლონელები, ჩეხები, სლოვაკები, ბულგარელები, სერბები.
უზარმაზარი განსხვავებაა მათსა და მონღოლოიდ რუსს შორის.
ცნებაც “კიევის რუსი” მე -19 საუკუნეში დაამკვიდრეს თვითონ რუსებმა, სლავებში თავიანთი ვითომდა უპირატესობისთვის რომ გაესვათ ხაზი,
სლავიანურ კულტურას რომ მიწებებოდნენ.
ტერიტორიების მიწებებაზე ხომ აღარაა საუბარი.
ისეთი სახელმწიფო წარმონაქმნი, რომელშიც მოიაზრებოდა ეს მითიური “კიევის რუსი” არ არსებობდა მაშინ.
რა კიევის რუსი.
დიდი კონსტანტინეს რომანში „დიდოსტატის მარჯვენა,“ მელქისედეკ კათალიკოსის თქმაზე, ბიზანტია არისო საქრისტიანოს თვალი და გონება, მეფე გიორგის დასცდება ბრაზით.
ქურდები არიანო ბიზანტიელები, სჯული ებრაელებს მოჰპარეს, ენა ძველბერძნებს, ბულგარელებს ცეტინიუმი, სომხებს ანისი, ბასიანს გადაღმა ქვეყნები ქართველებს, ხოლო სინდისი ვერავის წაგლიჯეს, რადგან ასეთი რამ არა სჭირიათო ჯერაც.
იგივე ითქმის რუსზეც, ყველაზე ნაგავ სლავზე, სლავებს შორის.
ნაგავზე, რადგან სინდისი და ზნეობა არა სჭირიათ ჯერაც.
.
სტატიიდან ” ხვალ იქნება ომი”
გაზეთი ” საადგილმამულო” #6
