ხო, ჩემო ბატონო..

არსებობს “ჰამლეტის” ანტონ ფურცელაძისეული თარგმანი, არსებობს მაჩაბელის თარგმანი, თავისუფალი, ურითმო ლექსის ფორმით გადაწყვეტილი,

არსებობს ამ პიესის დიმიტრი ყიფიანის და ლავრენტი არდაზიანის პროზაული თარგმანებიც კი,

მაგრამ ჰამლეტის მონოლოგის ქართული თარგმანი, რითმით გაწყობილი, დიახ, ჯვარედინი რითმით გაწყობილი, არ არსებობს.

უფრო სწორედ, არ არსებობდა.

ნუ, მე პირადად ვერ ვნახე.

ამიტომაც მივადექი, ასე ვთქვათ, ჩვენს უილიამს, შექსპირს, ხო,

და თუ ჩემეული თარგმანით ვერა, მონოლოგის ორიგინალით მაინც ისიამოვნებთ.

.

To Be Or Not To Be – William Shakespeare

–

ყოფნა, არყოფნა? – საკითხავია, სული დიადი,

უნდა ეგუოს უბედურებას , თუ შეებრძოლოს

ქარიშხლის ისრებს , თავზე რომ აყრის ჟამი , წყვდიადი..

და დაამარცხოს იმით, რომ შეხვდეს სიცოცხლის ბოლოს.

და დაიძინო – მორჩა..

რომ მიხვდე , მხოლოდ სიზმარი,

იმქვეყნიური რომ შველის ტკივილს , ჭრილობას გულის.

უბრალოდ მოკვდე – გამოსავალი ალბათ ეს არის.

სასურველი და მომხიბლავია ეს დასასრული.

ბოლო – ჰო, მოკვდე, და დაიძინო, ჰო , დაიძინო,

სასუფეველი სჯობს აქ ცხოვრებას, მაგრამ და იქნებ,

მიწიერებამ, იქ გაყოლილმა სული გატკინოს.

იქნებ, და სიზმარს , ამქვეყნიური ცოდვები იქ ვნებს.

აი, მიზეზი, რატომ გრძელდება ჭირი, ვაგლახი,

დედამიწაზე და არ გვწყინდება ტკივილის თრევა.

აი, მიზეზი, თუ რატომ ვიტანთ სროლას ტალახის,

დამცინავ ღიმილს, ამპარტავანის თავხედურ ქცევას,

რატომ ვეჩვევით უარყოფილი გრძნობების ტკივილს,

მოძალადისგან თვითნებობას და სიბილწეს აზრის,

და ნაძირალის მსხვერპლი, თუ რატომ ვერ ბედავს ჩივილს,

კანონის ყოყმანს, უსამართლობა თავზე რად აზის.

შიშია, შიში, შეუცნობელის, თორემ ვნებული,

მახვილის პირით გადაწყვიტავდა ყველა პრობლემას.

მაგრამ წასული იქეთ ბევრია , მობრუნებული

არავინაა – ლაჩრად ქცეულიც წელავს თვითგვემას.

და ნებისყოფაც სულ უკან იხევს და შემართებას,

შეჩვეულ ჭირში ცვლის, – ჩანაფიქრს სურს მოათმენიოს,

.. მაგრამ, მეყოფა! და უკვე კმარა, რაც მემართება.

ო, ოფელია! გთხოვ შენს ლოცვებში მომიხსენიო!

.

გუჯა ბიძია.

.

To be, or not to be: that is the question:

Whether ’tis nobler in the mind to suffer

The slings and arrows of outrageous fortune,

Or to take arms against a sea of troubles,

And by opposing end them? To die: to sleep;

No more; and by a sleep to say we end

The heart-ache and the thousand natural shocks

That flesh is heir to, ’tis a consummation

Devoutly to be wish’d. To die, to sleep;

To sleep: perchance to dream: ay, there’s the rub;

For in that sleep of death what dreams may come

When we have shuffled off this mortal coil,

Must give us pause: there’s the respect

That makes calamity of so long life;

For who would bear the whips and scorns of time,

The oppressor’s wrong, the proud man’s contumely,

The pangs of despised love, the law’s delay,

The insolence of office and the spurns

That patient merit of the unworthy takes,

When he himself might his quietus make

With a bare bodkin? who would fardels bear,

To grunt and sweat under a weary life,

But that the dread of something after death,

The undiscover’d country from whose bourn

No traveller returns, puzzles the will

And makes us rather bear those ills we have

Than fly to others that we know not of?

Thus conscience does make cowards of us all;

And thus the native hue of resolution

Is sicklied o’er with the pale cast of thought,

And enterprises of great pith and moment

With this regard their currents turn awry,

And lose the name of action.-Soft you now!

The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons

Be all my sins remember’d.

.

წერილებიდან ” დრამატული დრამატურგია”

გუჯა ბიძია.

.